Obróbka skrawaniem – toczenie frezowanie, szlifowanie
Nasza specjalizacja to obróbka skrawaniem, obróbka metalu, obróbka tworzyw sztucznych, toczenie, frezowanie oraz szlifowanie, niemal każdego typu materiału.
W zakresie obróbki skrawaniem świadczymy nastepujące usługi:
FREZOWANIE – kształtowanie płaszczyzn jest najbardziej typową obróbkę płaszczyzn w produkcji średnio i wielkoseryjnej, a nawet w produkcji masowej. Frezowanie czołowe zapewnia w tych samych warunkach lepszą gładkość niż frezowanie obwodowe. Frezowanie czołowe – kiedy oś obrotu freza zajmuje położenie prostopadłe do powierzchni obrabianej. Frezowanie obwodowe – kiedy oś obrotu freza zajmuje położenie równoległe do powierzchni obrabianej.
TOCZENIE – obróbka powierzchni walcowych i czołowych. Toczenie może być dokonywane przy zamocowaniu przedmiotu w uchwycie i w kłach. Przy zamocowaniu w kłach ważną bazą obróbkową są nakiełki, dlatego powinny być wykonane bardzo starannie. Toczenie kształtowe polega na zastosowaniu noży kształtowych, których krawędź skrawająca jest tak ukształtowana, że może zapewnić żądany kształt przedmiotowi bez udziału jakichkolwiek ruchów narzędzi poza głównym ruchem skrawającym i dosuwem wgłębnym.
WYTACZANIE – odbywa się na wytaczarkach. Narzędzie umieszczone jest na tarczy wytaczarki, albo bezpośrednio we wrzecionie. Razem z wrzecionem wykonuje ono ruch obrotowy, posów otrzymuje albo przedmiot wraz ze stołem obrabiarki albo wytaczadło.
WIERCENIE – wykonywanie otworów odbywa się najczęściej przy nieruchomym przedmiocie obrabiarki. Jeżeli otwory o średnicy większej niż 30 mm są wiercone z materiału pełnego, to w celu zmniejszenia siły poosiowej oraz pobieranej mocy może okazać konieczne stopniowe średnic wiercenia. Obróbkę otworu rozpoczyna się wtedy od wiercenia takiej średnicy, która zapewnia, że w późniejszym przewiercaniu otworu nie weźmie udziału poprzeczna krawędź skrawająca.
ROZWIERCANIE – zadaniem dokładnego rozwiercania jest nadanie otworowi dokładnego kształtu i wymiaru oraz małej chropowatości. Najlepsze pod tym względem wyniki uzyskuje się wtedy, gdy niezależnie od wiercenia zabieg dokładnego rozwiercania jest poprzedzany wytaczaniem lub roztaczaniem otworu czasem nawet dwukrotnym.
STRUGANIE I DŁUTOWANIE – stosuje się przy produkcji jednostkowej lub małoseryjnej. Struganie lub dłutowanie w porównaniu z frezowaniem lub przeciąganiem, należą do metod mało wydajnych, ale za to o niskim koszcie godziny pracy stanowiska.
SZLIFOWANIE – Szlifowanie czołowe jest obróbką bardzo wydajną i jeśli dokładność półfabrykatu pozwala zastosować małe naddatki obróbkowe, to nawet może opłacać się stosowanie go do obróbki zgrubnej powierzchni zupełnie surowych. Szlifowanie obwodowe może zapewnić zarówno małą chropowatość, jak i dużą dokładność. Lepszą wydajność uzyskuje się szlifowaniem wgłębnym tzn. bez posuwu poprzecznego. Operacja szlifowania może składać się z dwóch zabiegów: szlifowania zgrubnego i gładzenia. Szlifowanie zgrubne wymaga w zasadzie ściernic gruboziarnistych, szlifowanie gładzące ściernic drobnoziarnistych. Wyróżniamy szlifowanie płaszczyzn, otworów i wałków.
DRĄŻENIE I CIĘCIE ELEKTROEROZYJNE – obróbka mechaniczna nie jest jedyną postacią energii, która może służyć do kształtowania części maszyn i innych wyrobów. Mogą być one kształtowane za pomocą energii wyładowań elektrycznych, energii przemian chemicznych, energii niesionej przez jony, elektrony czy fotony. Wspólnymi cechami tych metod są, kształtowanie przez powodowanie ubytku materiału obrabianego w postaci drobnych cząstek niemożliwych do rozróżnienia nie uzbrojonym okiem. Możliwość kształtowania najtrudniejszych nawet materiałów dzięki procesom topienia, odparowania lub procesom chemicznym.
CIĘCIE ELEMENTÓW – proces cięcia metali przy uzyskaniu wysokiej jakości krawędzi odbywa się przy użyciu cięcia plazmą, cięcie wodą oraz cięcie laserem.
HARTOWANIE I NAWĘGLANIE – niezależnie od zabiegów obróbki cieplnej, którym podlega sam materiał wyjściowy, w procesie technologicznym występują operacje obróbki cieplnej, które przeplatają się z obróbką skrawaniem. Do operacji tych należą zarówno operacje, których zadaniem jest usunięcie naprężeń wewnętrzych lub skutków zgniotu powstałych przy obróbce skrawaniem, jak również operacje, których zadaniem jest zmiana własności fizycznych przedmiotu. Do typowych sposobów powierzchniowej obróbki cieplnej i cieplno-chemicznej należą: hartowanie indukcyjne, nawęglanie, azotowanie, węgloazotowanie.